logo
http://www.barycz.pl
SZLAK

Fragment czerwonego szlaku, tworzącego pętlę wokół powiatu trzebnickiego.

Przebieg na obszarze Doliny Baryczy:

PKP Osola - Osolin - Górowo - Skokowa - Piotrkowice - Barkowo - Kędzie - Bychowo - Żmigród - Czarny Las - Gatka - Olsza - Ruda Sułowska - Ruda Żmigrodzka - Osiek - Gąski - Ujeździec Wielki - Biedaszków Wielki - Kuźniczysko.

Długość odcinka - ok. 94 km

OPIS

Opis szczegółowy szlaku

Pętla wokół powiatu trzebnickiego. Fragment szlaku czerwonego. Jest to szlak o długości ok. 94km. Na jego drodze znajdują się takie miejscowości jak: Żmigród, Ruda Sułowska, Ruda Żmigrodzka czy Biedaszków Wielki. Szlak kończy swój bieg w Kuźniczysku.

W centrum Żmigrodu zachował się średniowieczny układ o kształcie zbliżonym do owalu z prostokątnym rynkiem i wychodzącymi z niego ulicami, które zbiegają się w miejscach, gdzie do 1819 roku stały bramymiejskie.

W samym rynku godny uwagi jest gmach Urzędu Miejskiego z ok. 1830 r. i stojąca obok kamienica nr 1 z ok. 1860 roku. Na środku stoi kolumna maryjna z 1873 r.- pozostałość po tzw. kolumnie zwycięstwa, którą ustawiono z okazji zwycięstwa Prus w wojnie z Francją w latach 1870-1871. Po II wojnie światowej miejsce znajdującego się na szczycie orła zajęła figurka Matki Boskiej przywieziona przez Siostry Szarytki z Czortkowa. W uroczystości poświęcenia w 1947 roku wzięli udział m.in. prymas Anglii – kardynał Gryffin, prymas Polski – kardynał Hlond, administrator apostolski na Dolny Śląsk – ksiądz Karol Milik oraz miejscowy proboszcz ksiądz Jan Jonaczyk.

Kościół Parafialny Św. Trójcy. Zbudowano go w latach 1595 – 1607 na miejscu starszej drewnianej świątyni p.w. Najświętszej Marii Panny, wzmiankowanej jako Kościół Polski. Nową świątynię konsekrowano w 1607 roku. Po dwóch pożarach z 1702 roku wnętrze kościoła zbarokizowano (w latach 1702-1704) wg projektu Christopha Hacknera. W latach 1869-1870 kościół rozbudowano. Dobudowano wówczas neogotyckie prezbiterium z nowym wielkim ołtarzem (służy do dziś), w formie tryptyku, przedstawiającym Trójcę Świętą oraz sceny z Nowego Testamentu. Ponadto w październiku 1895 r. wyczyszczono mury kościoła, usunięto zanieczyszczenia, uzupełniono braki cegieł i fugi. Wieża uzyskała wtedy nowy hełm (zachowany do dziś), odgromnik i zegar. Do kościoła prowadzi obecnie renesansowy portal, nad którym znajduje się herb fundatora Adama von Schaffgotsch i jego żony Katarzyny. W środku znajduje się duży obraz F.A. Schefflera „Adoracja Krzyża Świętego” z 1739 oraz barokowa kaplica grobowa rodziny von Hatzfeldt p.w. św. Krzyża (ostatni pochówek w 1933 r.) z malowidłami ściennymi przypisywanymi także F.A. Schefflerowi. Uwagę zwracają poza tym dwa ołtarze boczne: jeden z ok. 2. poł. XIX wieku z obrazem św. Jana Nepomucena Adorującego Madonnę, a drugi – obecnie p.w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, pochodzący z ok. 1704 z figurami biskupów i św. Huberta na cokole z kartuszem herbowym Hatzfeldtów.

Do ciekawszych zabytków wnętrza zaliczyć można poza tym m.in.:

  • obrazy: „Pokłon Trzech Króli” z XVIII w, „Św. Wincenty a Paulo” z 1854 roku; „Opłakiwanie” z XIX wieku, - rzeźby: św. Florian z ok. 1750, św. Jan Nepomucen z ok. 1750 roku, Matka Boska Bolesna i św. Józef z dzieciątkiem z ok. 1715 roku,
  • chrzcielnica z 1. ćw. XVIII w,
  • neogotycka kropielnica marmurowa z II poł. XIX w. W ścianę zewnętrzną kościoła wmurowana została m.in. renesansowa płyta nagrobna Henryka von Kurzbach pochodząca z ok. 1590. Wewnątrz świątyni jest tablica Hermanna Antona von Hatzfeldt i XVI-wieczne epitafium dwóch dziewczynek z rodu von Kurzbach. Przed kościołem znajduje się barokowa figura św. Jana Nepomucena z ok. 1735 r., a teren kościelny otacza mur z ok. 1870 roku.

Kościół Św. Stanisława Kostki. Poewangelicki kościół św. Stanisława Kostki został zbudowany na planie krzyża łacińskiego w latach 1854-58 według projektu H. Wäsermana. Z 1858 r. pochodzi ufundowany przez księcia Hermanna von Hatzfeldt marmurowy ołtarz. Wtedy też umieszczono gałkę na wieży, która osiągnęła wysokość 195 stóp (ok. 59,5 m). Rok później kościół wzbogacił się o okna i witraże, w tym znajdujący się w kościele do dziś środkowy witraż przedstawiający zmartwychwstałego Zbawiciela. Zostały one wykonane w znanym Instytucie Witrażowym Seilera we Wrocławiu. Natomiast w 1860 r. uroczyście poświęcono dzwony odlane w Szczecinie i ołtarz główny, aby w 1861 ostatecznie poświęcić ukończoną i wyposażoną świątynię.

Uroczystej rekonsekracji, po przejęciu przez parafię katolicką, dokonano 26 listopada 1972 roku, nadając mu tytuł św. Stanisława Kostki. Wieża ciśnień. Do rangi jednego z symboli Żmigrodu urosła już, znajdująca się w najwyższym punkcie miasta, wieża ciśnień z 1906 r. Niegdyś wznosił się tutaj gród, jeszcze zanim lokowano miasto. Później w latach 1742-1861 stała tu świątynia ewangelicka.

Ruiny zamku. Zasadniczym elementem zespołu pałacowo-parkowego są ruiny zamku, który wymieniano w dokumentach po raz pierwszy w 1296 r. Natomiast pierwsza murowana warownia w tym miejscu powstała najprawdopodobniej w XIV w. Obiekt ten posiadał wieżę, mury i fosę. Należał on naprzemiennie do biskupów wrocławskich, książąt oleśnickich oraz stanowił własność rycerską.

W latach 1579 i 1605 zamek trawiły pożary. W okresie wojny trzydziestoletniej został przebudowany na twierdzę. Nowi właściciele obiektu (od 1641 r.)– rodzina von Hatzfeldt – w latach 80. XVII wieku zburzyła jednak fortyfikacje i wzniosła barokowy pałac.

Jako pierwszy element barokowej przebudowy wzniesiono w 1683 r. kaplicę pałacową wg projektu włoskiego mistrza budownictwa Carlo Rossi’ego, która poświęcona została św. Georgowi (św. Jerzemu). Następnie cesarski śląski mistrz budownictwa Christoph Hackner z Wrocławia zaprojektował główny korpus pałacu, który powstał w latach 1706-1708. Nowy pałac był dwupiętrową i trzyskrzydłową barokową budowlą pokrytą dachem mansardowym. Dach otrzymał wówczas dodatkowo wieżyczkę z otwartą latarnią i barokową kopułą. W środkowej części pałacu znajdowała się duża, bogato wyposażona sala balowa. W dolnej kondygnacji skrzydła wschodniego znajdowała się kancelaria książęca, na górnej pokoje mieszkalne.

Kolejny okres rozbudowy przypadł na lata 1762-1765, kiedy to na polecenie Franza Adriana von Hatzfeldt do barokowego pałacu Hacknera przyłączono 96-metrowe klasycystyczne południowe skrzydło projektowane przez późniejszego dyrektora Królewskiego Wyższego Urzędu Budowlanego w Berlinie Carla Gottharda Langhansa. W środkowej części tego skrzydła znajdowała się sala (tzw. „Biała Sala”) na uroczystości z wielką kopułą pokrytą cynową blachą o czerwonym odcieniu. Właśnie w niej w 1813 r. ustalono tzw. Protokół Żmigrodzki z planem wojennym walki przeciwko Napoleonowi. Była to letnia część pałacu, a wraz z nią obiekt liczył 130 m długości.

Lata 1874-1875 przyniosły kolejny okres rozbudowy żmigrodzkiego pałacu. Wówczas w tylnej części barokowego pałacu Hacknera dobudowano rząd pokoi tak, że budowla ta mniej więcej podwoiła się. Ponadto, zgodnie z duchem epoki, barokowej fasadzie tego obiektu nadano wystrój neorenesansowy i zbudowano duży hall wejściowy. Okazała rezydencja Hatzfeldtów została spalona w styczniu 1945 przez armię radziecką, a zniszczone skrzydło południowe rozebrano.

W latach 2007-2008 dokonano renowacji fasady i zabezpieczenia korpusu głównego pałacu, który jest obecnie dostępny jako trwała ruina.

Baszta. Najstarszą zachowaną do dziś w całości budowlą zespołu pałacowo-parkowego jest zbudowana w 1560 roku obronna wieża mieszkalna, zwana dziś basztą. Fakt budowy upamiętniono wmurowaniem nad wejściem płyty z piaskowca z herbem rodowym Kurzbachów. W 1642 roku, podczas wojny 30-letniej Szwedzi podwyższyli basztę o jedno piętro. Także i to wydarzenie przypomina tablica (znajdująca się nad poprzednią). W 1707 roku wieżę pokryto dachem namiotowym, który przetrwał do 1837 roku, kiedy to dobudowano jeszcze jedno piętro i basztę pokryto cynową blachą.

Do 1945 roku wieża mieściła archiwum. Był to jeden z największych na Śląsku prywatnych zbiorów dokumentów. Z kolei w piwnicy, ze względu na panującą tam stałą niską temperaturę, zorganizowano magazyn do przechowywania żywności. Na wieży wisi, odsłonięta w lipcu 1998 roku, tablica upamiętniająca podpisanie tzw. Protokołu żmigrodzkiego w 1813 r. Po renowacji, przeprowadzonej w 2008 roku, na parterze mieści się punkt informacji turystycznej, na pierwszym piętrze znajduje się sala konferencyjna. Z kolei trzecie piętro zajmuje tzw. Sala rycerska z miejscem na wystawy. Nad nią mieści się apartament hotelowy, a na samej górze – taras widokowy.

Park. Ruiny zamku otoczone są romantycznym parkiem, który powstał na przełomie XVIII i XIX wieku na powierzchni mniej więcej piętnastu hektarów, w miejscu zlikwidowanych fortyfikacji ziemnych dawnej twierdzy. Pozostałości pierwszego parku geometrycznego (istniał w XVIII w.) są jeszcze widoczne na południe od ruin. Natomiast w I poł. XIX wieku, między Baryczą a jej południowym ramieniem założono park krajobrazowy ze stawem. Do parku prowadził (dziś częściowo zachowany, ale skrócony przez obwodnicę) wał zamkowy, czyli utworzona w 1680 roku i obsadzona drzewami (lipy i kasztany) aleja, która była dostępną dla wszystkich drogą prywatną o długości 1.5 kilometra łączącą zamek ze Żmigrodem. W parku warto zwrócić uwagę na dwa pomniki przyrody: dąb szypułkowy i znajdujący się za nim stary okaz cisa. Obok interesującego starodrzewia, znajduje się tu też zabytkowy żelazny maszt na chorągwie, pochodzący z drugiej połowy XIX wieku, a w południowej części zespołu – dawna oranżeria zbudowana przez C. G. Langhansa z II poł. XVIII w.

Korzeńsko wzmiankowano po raz pierwszy w 1315 roku. We wsi wznosi się barokowy kościół parafialny Podwyższenia Krzyża Świętego z l. 1722-23 (prawdopodobne dzieło Ch. Hacknera) z późnogotyckim tryptykiem przedstawiającym pokłon Trzech Króli wewnątrz. W Korzeńsku znajduje się również eklektyczny kościół poewangelicki z 1861 r. Poza tym, we wsi są resztki wczesnośredniowiecznego grodziska oraz krzyż pokutny datowany na XIV – XVI wiek.

STAWY MILICKIE SA

Ruda Sułowska 20

56-300 Milicz

tel.: (+48) 71/ 38 47 110

(+48) 71/ 38 32 482

fax: (+48) 71/ 38 47 110 (wew. 25)

mail: biuro@stawymilickie.pl

NIP: 916-13-88-540

BIURO

Sułów, ul. Kolejowa 2

(I piętro, Bank Spółdzielczy)

56-300 Milicz

tel.: (+48) 71/ 38 47 110

BIURO WE WROCŁAWIU

Rynek 58, III p.

50-116 Wrocław

HOTEL NATURUM

Ruda Sułowska 20

56-300 Milicz

tel.: (+48) 71/ 75 90 888

tel.: (+48) 534 964 120

mail: rezerwacje@stawymilickie.pl

GOSPODA 8 RYB

tel.: (+48) 534 964 120

WYCIECZKI, FOTOSAFARI

tel.: (+48) 71/ 759 08 88

DZIAŁ SPRZEDAŻY
HOTELU NATURUM

mail: rezerwacje@stawymilickie.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone © Stawy Milickie SA 2008-2015